Umysł Brama nigdy nie jest spokojny, zawsze kłębi się w nim mnóstwo pytań. Po co istniejemy? Dlaczego psy obwąchują sobie tyłki? itd. Chłopiec rozpoczyna naukę w szkole, w której musi spokojnie siedzieć i liczyć nudne zadania. A przecież nogi są stworzone do tego, by się ruszać! Nauczyciel Brama, pan Fish, nie rozumie problemu ADHD u dziecka. Według niego malec jest stale rozproszony; nauczyciel nie chce słyszeć żadnego „ale”, ważne jest tylko to, aby uczeń siedział spokojnie. Problemy narastają. Bram, dla którego uczenie się jest łatwe, nie chce odrabiać zadań domowych. „Jestem rozczarowany pierwszą klasą”. Warto prześledzić (spisać) różne zachowania głównego bohatera, aby widzowie uświadomili sobie, dlaczego Bram marzy o powrocie do przedszkola. Udawanie choroby, rozkręcenie pióra, ucieczka ze szkoły czy podarcie rysunku są objawami frustracji i zniechęcenia chłopca. Należy zadbać o to, aby żartobliwa, czasem wręcz komediowa konwencja filmu nie przesłoniła młodym odbiorcom powagi sytuacji. Pan Fish zawsze jest zły, ani jednego dobrego słowa nie ma dla swego rozbrykanego ucznia. Rodzice, którzy zgadzają się z doświadczonym nauczycielem, nie wspierają swego syna. „Mama już też mnie nie rozumie”. Bram jest zmęczony przez swój mózg, którego nie może wyłączyć, jak sam mówi. 

Sytuacja zmienia się, gdy w klasie pojawia się nowy młody nauczyciel Mark. Jakie nowe zasady wprowadził, aby pomóc Bramowi rozładować napięcie? Dlaczego inne dzieci też na tym skorzystały? Holenderski film przybliża polskim uczniom problem, który znają z obserwacji. Pomaga im zrozumieć, że czasami zachowania ich koleżanek czy kolegów to nie jest niegrzeczne postępowanie, lecz nadpobudliwość, którą trzeba cierpliwie uczyć się opanowywać. Oczywiście, sztuka rządzi się swoimi prawami, więc polscy nauczyciele muszą cierpliwie swoim uczniom wyjaśnić, dlaczego nie wolno im wypuścić ucznia z klasy, aby się przebiegł dookoła szkoły… Mimo wszystko warto obejrzeć zabawny, pogodny i optymistyczny film o poważnym problemie ADHD.