13-letni czarnoskóry Felix świetnie się uczy i zdobywa stypendium w prywatnej elitarnej szkole. Jego matka ciężko pracuje, by zapewnić synowi dobrą edukację. Felix odziedziczył po zmarłym ojcu muzyczny talent i marzy o tym, by zostać saksofonistą. Matka stanowczo sprzeciwia się temu. W pewnym momencie chłopiec musi wybrać: podporządkować się rodzicielce czy spełniać swoje marzenia?

Film prócz prostego i zrozumiałego dla każdego widza problemu wyboru głównego bohatera pokazuje przy okazji realia szkoły w Republice Południowej Afryki. Nie ma tam już apartheidu, ale rasizm jest najpierw w ludzkich głowach, a później w normach prawnych czy obyczajach. Dlaczego Junior, Marshall i Rocky prześladują Felixa? Warto zauważyć, że dyskryminację innych może powodować zarówno kolor skóry jak i status społeczny. Dla naszego bohatera zniszczony plecak to nie tylko upokorzenie, ale też wymierna strata materialna. Matka musi wydać połowę tygodniowego zarobku, by kupić synowi kapelusz do szkoły. Z drugiej strony należy podkreślić, że nie wszyscy zachowują się tak jak prześladowcy Felixa. Ricardo broni go za każdym razem, a Sam Pepys (potomek brytyjskich osadników) pomaga mu napisać wypracowanie o Londynie. Zachowania rasistowskie to tło głównego problemu. Zachowanie trzynastolatka jest w pewien sposób naturalne, wynika z młodego wieku i uzdolnień. Dlaczego więc matka tak ostro protestuje przeciwko temu, by syn został muzykiem? Czego obawia się przede wszystkim? Czy jej racje można zbyć i zbagatelizować? Warto to przeanalizować, aby konflikt oświetlić z rożnych stron i zrozumieć motywacje obojga bohaterów. „Felix” to pogodny film ze szczęśliwym zakończeniem, w którym posłuchać można dużo dobrego jazzu!