Film Petera Brooka, jednego z najwybitniejszych reżyserów teatralnych XX wieku, a także okazjonalnego, lecz także świetnego reżysera filmowego (np. Moderato Cantabile, 1960; Marat – Sade, 1966) powstał na podstawie powieści angielskiego pisarza, Williama Goldinga, późniejszego laureata Nagrody Nobla. Była to przypowieść o kruchości cywilizacji, której metaforyczny charakter reżyser w zasadzie zachował, jednak na ekranie zawsze mamy do czynienia z większą dosłownością. W tym przypadku dotyczy ona obrazu dzieci i pytania, jak bardzo może się – w określonych okolicznościach – ujawnić w nich natura zła. Czy pozbawieni kontroli dorosłych szybciej ujawniają swoje prawdziwe oblicze, które mechanizmy społecznego przymusu zwykle maskują? Czy też ich samodzielność staje się „wynaturzeniem”, odejściem nie tylko od cywilizacji, ale i Natury? Brook zapoczątkował - być może - swym skrajnie pesymistycznym (za pisarzem) utworem nowy rodzaj przedstawiania dziecka w filmie: wizerunek pozbawiony sentymentu i eufemizmów, wizerunek równy obrazowi dorosłego, jak ten muszącego konfrontować się z przemocą fizyczną i psychiczną, z trudem szukający odpowiedzi, skąd zło w jego życiu.