Wydaje się, że najbardziej naturalnym działaniem uczniów związanym z filmem, mogą być ich prace plastyczne. Niech namalują obrazy związane z historią Toppera i nosorożca Otto. Nauczyciel może wybrać kilka z nich tak, aby utworzyć historyjkę obrazkową. Później wspólnie dzieci wymyślą podpisy do obrazków, by powstał plan zdarzeń. Tak przygotowany materiał na pewno ułatwi najmłodszym odbiorcom opowiadanie (lub streszczenie) fabuły filmu. Kolory z obrazków będą pomagały we wprowadzaniu elementów opisu do opowiadania.

„Urodziłem się na ścianie!” – opowieść nosorożca Otto dla wodza wyspy. Taki temat podsunięty dzieciom to inna propozycja ćwiczenia w mówieniu lub pisaniu opowiadania. Zmusza on do spojrzenia na filmową historią oczami innego bohatera niż główny. Czy w opowieści Otto znajdzie się fragment poświęcony przyjaźni (?) Toppera i Cilli? Czy nosorożec mógłby wiedzieć, co namalował chłopiec dziewczynce swym magicznym ołówkiem? Wyjaśnienie tych niełatwych przecież spraw w sposób naturalny będzie kształcić problematykę i ograniczenia narracji z punktu widzenia bohatera.

Inne zagadnienie to humor i komizm, którego mnóstwo w duńskiej animacji. Dlaczego konkury starego Holma do sąsiadki nas śmieszą? Co stało się z barykadą, którą zbudowali Topper i Viggo w obronie nosorożca? Dlaczego policjant poradził dzwoniącemu do niego w sprawie nosorożca mężczyźnie, by przestał pić? W tle tych zabawnych scen czai się lęk i tęsknota głównego bohatera za ojcem. Jest to motyw, który obserwujemy w wielu współczesnych filmach dla najmłodszych. Sztuka najwyraźniej porusza ten problem współczesnej rzeczywistości, gdyż występuje on bardzo często. Ale duńska animacja kończy się happy endem, więc nawet to, że Otto zjadł czarodziejski ołówek, nie ma większego znaczenia.