Debiut pełnometrażowy niemieckiego reżysera o austriackich korzeniach. Zawieszony miedzy kinem społecznym a psychologicznym utwór osiąga wielkość, gdy odważnie sięga po refleksję moralną nad uniwersalnymi sprawami, takimi jak problem winy i kary. Ten ostatni jest przedstawiony w kontekście istnienia eksperymentalnych ośrodków dla przestępców, gdzie mogą stanąć twarzą w twarz ze swoimi ofiarami. Środki, jakimi posługuje się Lotz są maksymalnie neutralne, i eksponują problem  w sposób realistyczny, delikatnie zmierzając w stronę paraboli, czyli próby uczynienia z opowiedzianej historii czegoś uniwersalnego.