Europejska koprodukcja Haralda Reinla, austriackiego reżysera, zaczynającego karierę jeszcze przy filmach górskich Arnolda Fanka z lat 40. ubiegłego wieku, oparta na powieściach Karola Maya, otwierająca cykl adaptacji powieści tego pisarza, w których bohaterem jest młody wódz Apaczów – Winnetou i jego biały przyjaciel, były traper Old Shaterrhand. Zrobiony na fali sukcesu u młodego czytelnika książek Maya, film w konwencji westernu (i jego kontynuacje) promuje takie wartości, jakie znajdziemy w literaturze: przyjaźń, honor, otwartość na innych. Dla jednych odwołanie się do konwencji westernu w warunkach nieamerykańskich było w latach 60. jeszcze jedną alternatywą dla tego gatunku, jak włoski spaghetti western, dla innych – kiczem filmowym, który dzisiaj można rozpatrywać tylko jako postawę kampową w sztuce. Nie ulega jednak wątpliwości, że zarówno filmy te, a także grający w nich rolę Indianina, francuski aktor Pierre Brice (słabo znany we Francji), są dzisiaj kultowe, zarówno przez tych, którzy darzą je sentymentem, jak i tych, którzy widzą w nich pokłady złego gustu i tanią imitację westernowej klasyki.